Mijn eerste bezoek aan de cardioloog. Wat was ik nerveus. Ik werkte al jaren zelf als zorgverlener, maar nu waren de rollen opeens omgedraaid.
Door mijn huisarts was ik verwezen vanwege hartkloppingen. Ik had vaak urenlang een hartslag van boven de honderdtachtig slagen per minuut, terwijl ik gewoon rustig op de bank zat. Ik vond het bezoek aan de cardioloog behoorlijk spannend. Wat zou hij gaan zeggen? Zou hij me een aansteller vinden? Of zou het juist iets ernstigs zijn? Ik had slecht geslapen door de spanning. Niet echt bevorderend voor mijn hartkloppingen. Of juist wel, het is maar hoe je het bekijkt.
Ik wist niet precies waar ik moest zijn en bij wie ik me moest melden. Tijdens mijn werk liep ik blindelings door het ziekenhuis, ik wist overal de weg. Maar waar ik me moest aanmelden als patiënt, dat was nieuw voor me.
Uiteindelijk lukte het me om de juiste plek te vinden en me aan te melden. Met zweethandjes zat ik in de wachtruimte. De ruimte deed z’n naam eer aan, want wachten, dat deed ik. Ik wachtte… En wachtte… En wachtte… Er ging een uur voorbij. Ik zag verschillende poli-medewerkers zich klaarmaken om naar huis te gaan. Ik begon aan mezelf te twijfelen. Zouden ze me vergeten zijn? Maar ik zat toch duidelijk in het zicht? Niemand zei iets tegen me. Iedereen liep langs me met de blik op oneindig. Ik voelde me onzichtbaar. Echt assertief was ik toen nog niet.
Toen de laatste assistente dreigde te vertrekken, trok ik de stoute schoenen aan en vroeg ik of mijn afspraak nog wel doorging. ‘Ja hoor’, was het antwoord, ‘deze dokter loopt altijd zo uit, wij zijn dat gewend.’ Zij wel, maar ik niet. Ik voelde me boos en machteloos. Als iemand me dat gewoon gelijk gezegd had bij het aanmelden, had me dat een hoop onzekerheid en stress gescheeld. Na bijna anderhalf uur wachten, werd ik bij de dokter binnen geroepen. Een verontschuldiging kreeg ik niet.
Dus volgende keer als je langs de wachtkamer loopt, ben je bewust van de mensen die er zitten. Kom uit je hoofd, laat je to-do-list even los en zorg dat je de mensen ziet, dat niemand zich meer onzichtbaar hoeft te voelen. Wat zullen je patiënten het waarderen!
In mijn volgende blog zal ik vertellen over het gesprek met de cardioloog…
Reactie plaatsen
Reacties