Doe jij de deur op slot als je naar het toilet gaat? Ik moet eerlijk toegeven dat ik dat thuis nog wel eens vergeet. Maar als ik ergens anders ben, gaat de deur op slot zonder er überhaupt bij na te denken. Zo ook in het ziekenhuis.

Na een opname van twee nachten verliet ik met mijn koffertje en de brief voor de huisarts het ziekenhuis. Ik had mijn eerste ablatie gehad vanwege hartritmestoornissen. Eenmaal thuis wist ik niet goed wat ik van het herstel kon verwachten. Daar had ik weinig informatie over gekregen. Door mijn werk (destijds als fysiotherapeut) wist ik dat ik de eerste week voorzichtig moest zijn vanwege de operatiewondjes in m’n liezen en dat ik niet mocht fietsen.

Ik kom zo terug… Ik bel je straks… Dat doe ik dadelijk wel even… Maar hoelang duurt ‘zo’? Wanneer is het ‘straks’? Is ‘dadelijk’ over vijf minuten of over drie uur? Hoe vaak gebruiken we deze woorden niet? Probeer er maar eens op te letten, waarschijnlijk zeg je ze vaker dan je zelf doorhebt.

Afgelopen week ben ik voor de eerste keer in mijn leven op vakantie geweest in een all-inclusive resort. Het was gelijk ook de laatste keer. Wat een overdaad aan eten en drinken. Het begon ’s morgens al bij het ontbijtbuffet. Je kunt het zo gek niet bedenken of het was verkrijgbaar: alle mogelijke eiergerechten, spek, worstjes, witte bonen in tomatensaus, wafels, pannenkoeken, churros, donuts, wentelteefjes, croissants, cake, wittebroodjes in alle soorten en maten. Kortom teveel om op te noemen.

‘Goedemorgen, u bent verbonden met huisartsenpraktijk De Geduldige Patiënt. Blijft u aan de lijn, er zijn nog vier wachtenden voor u.’

Sinds 2018 geldt in de hele Europese Unie de AVG-wet (Algemene Verordening Gegevensbescherming). Iedereen die in de zorg werkt, is hiermee bekend. Praktisch houdt deze wet in dat je zorgvuldig dient om te gaan met persoonsgegevens en privacy. Je mag niet zomaar persoonsgegevens verstrekken aan andere organisaties of personen. Het delen van deze gegevens mag alleen als dit verenigbaar is met het doel waarvoor ze verzameld zijn. 

Daar lag ik dan op de operatietafel, inmiddels netjes met een laken toegedekt. Alle kabels en snoertjes zaten op hun plek, alles helemaal klaar voor de procedure. Die kreeg ik van het begin tot het einde mee. Eng of vervelend vond ik dat niet, eerder interessant. 

Ik heb regelmatig in het ziekenhuis gelegen, maar gelukkig nooit met de kerstdagen. Dat lijkt me vreselijk. Juist met kerst heb ik nog meer dan op andere momenten de behoefte aan warmte, gezelligheid en geborgenheid. En dat vind je toch eerder thuis dan in het ziekenhuis.

Via mijn formule-1-race in bed door het ziekenhuis kwam ik aan bij de operatiekamer. Het bed werd buiten de deur tegen een muur geparkeerd. Ik mocht er vanaf klimmen en het laatste stukje wel zelf lopen. Het voelde een beetje ongemakkelijk met dat oncharmante operatiehemd aan dat aan de achterkant telkens open viel. 

Mijn eerste blog ging over dat ik me onzichtbaar voelde en hierdoor heel kwetsbaar. Dit keer gaat het over dat ik het liefst onzichtbaar had willen zijn. 

Twee weken na het consult bij de cardioloog in het academisch ziekenhuis mocht ik me voor mijn eerste ablatie melden op de verpleegafdeling cardiologie van het desbetreffende ziekenhuis. Best een beetje spannend allemaal. Ik werkte zelf al een hele tijd in een ziekenhuis, maar was nog nooit opgenomen geweest of geopereerd. Ik had er toch wel een paar nachten slecht van geslapen. Maar ik was voorbereid! M'n mooiste pyjama zat in mijn tas, een geluksamulet hing aan mijn toiletmap. Wat kon me nog gebeuren? 

We mopperen vaak over de zorg en vinden dat veel dingen beter kunnen. Tijdens een reis door Ghana langs een opvangtehuis voor gehandicapte kinderen, een ziekenhuis, een weeshuis en een basisschool besefte ik me hoe goed we het hier in Nederland eigenlijk hebben. En dat mag ook wel eens gezegd worden!