MUMC+ afdeling Radiologie, je moet je schamen. Wat hebben jullie nog een slag te slaan op het gebied van patiëntvriendelijkheid en patiëntbeleving.

Vandaag is Wereldmilieudag. Aangezien ik ook graag mijn steentje bijdraag aan de maatschappij, dacht ik, ik ga mijn medicijnkastje eens opruimen. Ik schrok me wild. Wat heb ik de afgelopen paar jaar een berg medicijnen verzameld. Veel ervan heb ik nauwelijks gebruikt.

Een IVF-traject is geen lolletje. Dat weet iedereen, zelfs degenen die er niet direct mee te maken hebben. Het is een traject dat gepaard gaat met veel emoties: hoop, angst, machteloosheid, frustraties, verdriet, … Vaak zijn er al jaren van onzekerheid en teleurstellingen aan vooraf gegaan.

‘Ze heeft zich helemaal uitgekleed!’ Dat hoorde ik een operatieassistent zeggen terwijl ik in mijn blauwe operatiehemdje stond te wachten tot ik op tafel mocht gaan liggen. Ik kon wel door de grond zakken. Ik heb zelden zo hard gewenst dat ik kon verdwijnen.

Doe jij de deur op slot als je naar het toilet gaat? Ik moet eerlijk toegeven dat ik dat thuis nog wel eens vergeet. Maar als ik ergens anders ben, gaat de deur op slot zonder er überhaupt bij na te denken. Zo ook in het ziekenhuis.

Na een opname van twee nachten verliet ik met mijn koffertje en de brief voor de huisarts het ziekenhuis. Ik had mijn eerste ablatie gehad vanwege hartritmestoornissen. Eenmaal thuis wist ik niet goed wat ik van het herstel kon verwachten. Daar had ik weinig informatie over gekregen. Door mijn werk (destijds als fysiotherapeut) wist ik dat ik de eerste week voorzichtig moest zijn vanwege de operatiewondjes in m’n liezen en dat ik niet mocht fietsen.

Ik kom zo terug… Ik bel je straks… Dat doe ik dadelijk wel even… Maar hoelang duurt ‘zo’? Wanneer is het ‘straks’? Is ‘dadelijk’ over vijf minuten of over drie uur? Hoe vaak gebruiken we deze woorden niet? Probeer er maar eens op te letten, waarschijnlijk zeg je ze vaker dan je zelf doorhebt.

Afgelopen week ben ik voor de eerste keer in mijn leven op vakantie geweest in een all-inclusive resort. Het was gelijk ook de laatste keer. Wat een overdaad aan eten en drinken. Het begon ’s morgens al bij het ontbijtbuffet. Je kunt het zo gek niet bedenken of het was verkrijgbaar: alle mogelijke eiergerechten, spek, worstjes, witte bonen in tomatensaus, wafels, pannenkoeken, churros, donuts, wentelteefjes, croissants, cake, wittebroodjes in alle soorten en maten. Kortom teveel om op te noemen.

‘Goedemorgen, u bent verbonden met huisartsenpraktijk De Geduldige Patiënt. Blijft u aan de lijn, er zijn nog vier wachtenden voor u.’

Sinds 2018 geldt in de hele Europese Unie de AVG-wet (Algemene Verordening Gegevensbescherming). Iedereen die in de zorg werkt, is hiermee bekend. Praktisch houdt deze wet in dat je zorgvuldig dient om te gaan met persoonsgegevens en privacy. Je mag niet zomaar persoonsgegevens verstrekken aan andere organisaties of personen. Het delen van deze gegevens mag alleen als dit verenigbaar is met het doel waarvoor ze verzameld zijn. 

Daar lag ik dan op de operatietafel, inmiddels netjes met een laken toegedekt. Alle kabels en snoertjes zaten op hun plek, alles helemaal klaar voor de procedure. Die kreeg ik van het begin tot het einde mee. Eng of vervelend vond ik dat niet, eerder interessant. 

Ik heb regelmatig in het ziekenhuis gelegen, maar gelukkig nooit met de kerstdagen. Dat lijkt me vreselijk. Juist met kerst heb ik nog meer dan op andere momenten de behoefte aan warmte, gezelligheid en geborgenheid. En dat vind je toch eerder thuis dan in het ziekenhuis.