Afgelopen week ben ik voor de eerste keer in mijn leven op vakantie geweest in een all-inclusive resort. Het was gelijk ook de laatste keer. Wat een overdaad aan eten en drinken. Het begon ’s morgens al bij het ontbijtbuffet. Je kunt het zo gek niet bedenken of het was verkrijgbaar: alle mogelijke eiergerechten, spek, worstjes, witte bonen in tomatensaus, wafels, pannenkoeken, churros, donuts, wentelteefjes, croissants, cake, wittebroodjes in alle soorten en maten. Kortom teveel om op te noemen.
Loopt het water je al in de mond? Gelukkig waren er voor de oplettende eter ook gezonde alternatieven te vinden. Hier moest je alleen iets beter je best voor doen: yoghurt, fruit, één soort muesli, en één mandje met bruinbrood. Kortom, ongezond eten was een stuk makkelijker dan gezond eten. Maar gezond eten was zeker niet onmogelijk.
Zo ging het de hele dag door. Zodra het ontbijtbuffet gesloten was, ging het restaurant bij het zwembad open. Als je op tijd je handdoekje had neergelegd, kon je hier heerlijk de rest van de dag vertoeven. Het eten en drinken werd nog net niet bij je bedje gebracht, daarvoor moest je toch echt zelf opstaan en een paar meter lopen. Niet te ver gelukkig. De actievelingen onder ons hadden de mogelijkheid om mee te doen aan de aquagym of een potje darts. Dat laatste bleek prima samen te gaan met een groot glas bier. Ook om elf uur ’s ochtends al.
Ik hoef waarschijnlijk niet eens uit te leggen hoe de rest van de dag verliep…
Ik moet eerlijk bekennen dat ik behoorlijk veel moeite had met het zien van de grote aantallen obese mensen die hun borden helemaal volladen met vettigheid. Ik vind het moeilijk om daarna in de spreekkamer onbevooroordeeld tegenover een patiënt te zitten van honderdvijftig kilo die hartinfarct nummer drie achter de rug heeft en een hele waslijst aan (dure) medicatie en interventies. Ik ben zelf hartpatiënt en doe er alles aan om een gezonde leefstijl te hanteren. Dat is wat ik zelf in de hand heb. Sterker nog, ik vind dat dit mijn plicht is als patiënt. Het maakt me boos als ik mensen nonchalant zie omgaan met hun gezondheid.
Ik ben heel benieuwd hoe andere artsen en zorgverleners hiermee omgaan. Hoe zorg jij dat je zonder oordeel tegenover je patiënt zit? Merk je wel eens dat je beleid anders is bij mensen met (morbide) obesitas of bij rokers? En vind je dat je als arts/zorgverlener het goede voorbeeld moet geven?
En wat vinden andere patiënten hiervan? Is het je plicht als patiënt om zo goed mogelijk voor je lichaam te zorgen?
Reactie plaatsen
Reacties