De patiënt wacht wel 'even'

Ik kom zo terug… Ik bel je straks… Dat doe ik dadelijk wel even… Maar hoelang duurt ‘zo’? Wanneer is het ‘straks’? Is ‘dadelijk’ over vijf minuten of over drie uur? Hoe vaak gebruiken we deze woorden niet? Probeer er maar eens op te letten, waarschijnlijk zeg je ze vaker dan je zelf doorhebt.

Ik weet nog dat ik een keer in het ziekenhuis lag, het was de ochtend van mijn ontslag naar huis. Als patiënt heb je geen weet van wat allemaal komt kijken bij zo’n ontslagprocedure. Ik wist dat ik waarschijnlijk naar huis zou mogen, maar honderd procent zeker was ik niet. Ik had het al aan verschillende witte jassen gevraagd, maar blijkbaar niet aan degene met de juiste bevoegdheid. Dat zie je er aan de buitenkant niet aan.

Op een gegeven moment kwam iemand mijn kamer op met blijkbaar wél de juiste bevoegdheid: de physician assistant (PA) van de afdeling. Ik mocht naar huis. Wat was ik gelukkig. Ik verlangde naar mijn eigen bed en naar rust. De PA moet nog één ding regelen waarna hij terug zou komen om definitief akkoord te geven voor mijn ontslag. ‘Ik ben zo terug,’ zei hij.

Fijn, dacht ik, dan wacht ik nog even met naar het toilet gaan, want ik wil hem niet mislopen. ‘Zo’ bleek een rekbaar begrip te zijn. Ik wachtte. En wachtte. En wachtte. Behalve met naar het toilet gaan, wachtte ik ook met het bellen van mijn man om me te komen halen. Ik wist namelijk nog steeds niet honderd procent zeker of ik naar huis mocht of niet.

‘Zo’ bleek in dit geval ruim een uur te duren. Zich van geen kwaad bewust, kwam de PA de kamer op met het heuglijke nieuws dat ik inderdaad naar huis mocht. ‘Zozo,’ zei ik.

Misschien moeten we met zijn allen afspraken maken: ‘zo’ duurt één uur, over drie uur is het ‘straks’ en ‘dadelijk’ is binnen nu en een kwartier. Dat maakt het leven een stuk duidelijker en scheelt een hoop frustraties.