Na een opname van twee nachten verliet ik met mijn koffertje en de brief voor de huisarts het ziekenhuis. Ik had mijn eerste ablatie gehad vanwege hartritmestoornissen. Eenmaal thuis wist ik niet goed wat ik van het herstel kon verwachten. Daar had ik weinig informatie over gekregen. Door mijn werk (destijds als fysiotherapeut) wist ik dat ik de eerste week voorzichtig moest zijn vanwege de operatiewondjes in m’n liezen en dat ik niet mocht fietsen.
De eerste dagen voelde ik duidelijk dat er gesleuteld was aan mijn lichaam en dat ik rustig aan moest doen. Op zaterdag – ik was inmiddels drie dagen thuis - had mijn man ’s avonds een etentje van zijn werk. Hij vroeg me of ik wilde dat hij thuis zou blijven. ‘Nee joh, ga toch lekker uit eten. Wat kan er nou misgaan?’
Hij was nog geen uur weg toen ik plots erge pijn in mijn rechterlies kreeg, precies onder een van de wondjes. Er ontstond ook een flinke zwelling. Zoals altijd dacht ik eerst: dat gaat wel over. Maar dat ging het niet, het werd juist steeds erger. Ik wist niet wat ik moest doen. Bij ontslag uit het ziekenhuis had ik geen instructies gekregen over wat te doen bij complicaties.
Ik besloot de huisartsenpost te bellen en moest meteen erheen. Hoe ging ik dat doen? Mijn man was niet thuis, ons dochtertje van toentertijd drie lag boven te slapen, ik kon zelf onmogelijk autorijden vanwege de pijn. De buurvrouw was mijn redding. (Nog steeds bedankt, Mia!)
Een van de huisartsen van de huisartsenpost beoordeelde mijn lies. Ze had geen ervaring met dit soort ingrepen. Op basis van de zwelling en de pijn kwam ze tot de conclusie dat de wond ontstoken was. Ik kreeg antibiotica mee en moest me voor de pijn redden met paracetamol.
Na het weekend kon ik terecht bij mijn eigen cardioloog in het ziekenhuis. Het bleek geen ontsteking te zijn geweest, maar een nabloeding. Ik had gelijk naar het ziekenhuis moeten gaan waar ik geholpen was en niet naar de huisartsenpost. Voor de arts was dit heel vanzelfsprekend. Voor mij niet, door de pijn op dat moment kon ik niet meer heel logisch nadenken.
Tegenwoordig krijgen steeds meer patiënten bij ontslag uit het ziekenhuis adviezen voor thuis mee. Maar het is nog niet vanzelfsprekend. Dus als je vandaag iemand naar huis stuurt: check even of alle leefregels bekend zijn en of je patiënt weet wat te doen bij complicaties. En voor patiënten: heb je deze informatie niet gekregen? Vraag ernaar!
Reactie plaatsen
Reacties