Een IVF-traject is geen lolletje. Dat weet iedereen, zelfs degenen die er niet direct mee te maken hebben. Het is een traject dat gepaard gaat met veel emoties: hoop, angst, machteloosheid, frustraties, verdriet, … Vaak zijn er al jaren van onzekerheid en teleurstellingen aan vooraf gegaan.
Het spreekt voor zich dat een arts die dit soort trajecten begeleidt zorgvuldig en empathisch te werk gaat. Toch?
Een goede vriendin van me zat, na verschillende miskramen, in zo’n IVF-traject. Je moet er veel voor over hebben: vervelende onderzoeken, vaak bezoeken van de kliniek, jezelf injecteren, noem maar op. Gelukkig leek het z’n vruchten af te werpen: een bevruchte eicel werd succesvol teruggeplaatst. Nu begon de tijd van spanning en wachten. Zou het goed gaan? Zou het dit keer wel lukken? Komt er nu dan toch echt een kindje? Word ik mama?
Helaas mocht het niet zo zijn. Enkele weken na de terugplaatsing verloor ze het vruchtje. Daarmee vervloog ook de hoop op het krijgen van een kindje, het ooit nog moeder worden en de toekomst waar ze altijd over gedroomd had. Het verdriet was enorm.
Ze moest op controle bij de arts die de plaatsing had gedaan. Voor haar was dit een belangrijk gesprek. Dit zou bepalen of het zin had om nogmaals een poging te doen. Het eerste wat de arts tegen haar zei was: “Gefeliciteerd, u hebt goed nieuws!” Nou, dat lijkt me niet.
De arts had zich duidelijk niet goed voorbereid op dit consult, met deze zeer pijnlijke uitspraak tot gevolg. Mijn vriendin voelde zich moederziel alleen en in de steek gelaten door haar arts. Ze was het vertrouwen helemaal kwijt. Ze is nooit meer teruggegaan naar deze arts, zelfs niet naar deze kliniek.
Als je dit voorbeeld leest, is de keuze makkelijk gemaakt, denk ik: liever de patiënt een paar minuten langer laten wachten en wél weten wie je voor je hebt zitten, dan dit soort fouten te maken.
Reactie plaatsen
Reacties