Daar lag ik dan op de operatietafel, inmiddels netjes met een laken toegedekt. Alle kabels en snoertjes zaten op hun plek, alles helemaal klaar voor de procedure. Die kreeg ik van het begin tot het einde mee. Eng of vervelend vond ik dat niet, eerder interessant.
Via de liezen werden twee katheters opgevoerd naar mijn hart. In het hartweefsel werden vervolgens littekens gebrand. Deze moesten een barrière vormen voor de foute elektrische stroompjes in mijn hart die de oorzaak waren van de ritmestoornissen.
Het branden was pijnlijk. Verder viel de ingreep reuze mee. Alles werd stap voor stap uitgelegd. Het enige moment waarop ik even moest slikken, was toen de cardioloog de katheters uit mijn liezen trok. Ze bleven maar komen, wat een lengte. Er kwam geen einde aan.
Ik kreeg vervolgens een groot drukverband om en mocht terug naar de afdeling. Van de rit door het ziekenhuis heb ik weinig meegekregen. Vanwege de ingreep moest ik zes uur plat op mijn rug liggen. Volledig horizontaal. Zelfs het optillen van het hoofd werd sterk afgeraden.
Tegen de tijd dat het avondeten werd gebracht, waren de zes uren nog niet voorbij. Ik had best trek. 'Goedenavond mevrouw, hier is uw avondeten. Eet smakelijk!'
Het dienblad werd naast me op het nachtkastje neergezet en weg was de dame van de huishoudelijke dienst. Gelukkig lukte het me om het nachtkastje naar me toe te trekken en op acrobatische wijze het afdekdeksel van het bord te halen. Tot mijn grote verbazing bleken erwtjes op het menu te staan. Ik geef het je te doen: ga maar eens op je rug op bed liggen zonder je hoofd te bewegen. Probeer vervolgens zonder te knoeien met mes en vork die kleine ronde kogeltjes te eten. Dat is best een uitdaging! Toegegeven: het lukte mij niet. Na een paar happen voelde ik me de prinses op de erwt. Letterlijk.
Naderhand moest ik aan die strijd met de erwten nog denken. Immers, natuurlijk was er geen sprake van opzet. Bij het samenstellen van het menu wordt vanzelfsprekend niet meteen aan patiënten gedacht die roerloos naar het plafond turen. Ik had gewoon domme pech, maar moest er achteraf ook wel een beetje om lachen.
Inmiddels ben ik vier van dit type ablaties verder en heb ik alle vier de keren erwtjes te eten gekregen. Toeval of niet, ik blijf er de humor van inzien. Waarschijnlijk heeft nog nooit iemand erbij stilgestaan. Behalve misschien de persoon die de bedden verschoont...
Reactie plaatsen
Reacties
29 aug 2024 heb ik zo’n zelfde ingreep gehad. Ik was gelukkig vooraf geadviseerd om warme sokken aan te trekken, want het is in de operatiekamer echt steenkoud. Het operatiehemd is inderdaad een ‘dingetje’. M’n kamergenoot heb ik in z’n hemd geholpen want je kunt zelf niet aan de achterkant komen. Ik werd om 16:00u naar beneden gebracht en klaargemaakt met een onvoorstelbare hoeveelheid aan sensoren en plakkers. Helemaal bloot op zo’n koude tafel maakt je wel kwetsbaar. Gelukkig werd ik goed bewaakt door een zorgzame (Oost-Europese) verpleegkundige. Eenmaal, via de Lies met een verdoving en 3 katheters aangesloten kon het zoeken naar de ritmestoornissen beginnen. Na een uur nog steeds geen resultaat. Een vloeistof ingespoten gekregen om het hart te belasten. Uiteindelijk een ritmestoornis gevonden. 1 katheter eruit en een ‘soldeerbout’ erin. Wat men mij niet verteld was dat ik geen roesje had gekregen omdat het al zo laat was. Ik heb veel moeite moeten doen om iedere keer als het branden begon me niet te laten horen. Zo’n 10 tot 12 keer gedurende 5 tot 10 seconden. Niet helemaal zeker of deze getallen kloppen want het valt niet mee om bij je positieven te blijven. Ik was om 17:30 klaar, althans toen is men er mee gestopt omdat: quote, niet gekozen voor ombouwen naar cyroballon PVI want ingreep was nu al pas om 17:30, unquote. In rap tempo verdwenen de EFO’s en werd door anderen de situatie afgebouwd. Transport medewerkers brachten me uiteindelijk om 18:00 naar zaal met de opdracht om 4uur plat te blijven liggen. Tot mijn verbazing werd spoedig daarna een broodje kaas met een mok thee bezorgd. Ik heb het geprobeerd maar zou er in gestikt zijn als ik door had gezet. Mijn ervaring met de ablatie is dus hetzelfde als de steller van dit blog.