Sinds 2018 geldt in de hele Europese Unie de AVG-wet (Algemene Verordening Gegevensbescherming). Iedereen die in de zorg werkt, is hiermee bekend. Praktisch houdt deze wet in dat je zorgvuldig dient om te gaan met persoonsgegevens en privacy. Je mag niet zomaar persoonsgegevens verstrekken aan andere organisaties of personen. Het delen van deze gegevens mag alleen als dit verenigbaar is met het doel waarvoor ze verzameld zijn.
Tot zover de theorie…
Ik lag in mijn ziekenhuisbed op mijn rug naar het plafond te staren. Veel meer had ik niet te doen. Ik moest nog een paar uur zo blijven liggen. Het aantal activiteiten dat je kunt doen als je plat op je rug ligt - zelfs je hoofd niet mag optillen - is beperkt. Wat dan overblijft, is luisteren. En luisteren in een ziekenhuis is ontzettend interessant! Wat je dan allemaal te weten komt…
Hier een paar voorbeelden:
- Mevrouw Pietersen van kamer dertien is klaar op de po en heeft waterdunne ontlasting. Gelukkig is de kleur wel normaal.
- De heer Janssen van kamer acht is vanochtend weggeweest voor onderzoek en moet zijn medicatie nog krijgen. Het gaat om de antibiotica, de paracetamol en de bloedverdunner. Zijn geboortedatum? Het wordt even opgezocht: 24-12-1954.
- De roosterplanning is weer dramatisch. Wie plant nu zoiets in: eerst een nachtdienst, de dag erna een avonddienst en dan gelijk een vroege dienst. Dat komt zeker doordat Anja weer eens ziek is. Die is meer ziek dan dat ze komt werken.
Zo lag ik daar te luisteren en het allemaal in me op te nemen. Ik hoefde daar geen moeite voor te doen. De deur van mijn kamer stond open en dit speelde zich af op de gang.
Was ik ook zo? Had ik ook weleens op de gang dergelijke conversaties gevoerd? Ja, ik deed dat ook. Vaak word je er onbewust in meegezogen, ook al wil je dit uit principe niet.
Regelmatig sta je naast je collega met je verrijdbare computer op de gang administratie te doen. Moet je dan een andere ruimte opzoeken vanwege een korte bespreking over een patiënt? Dat kost tijd. Ook zijn pauzemomenten schaars en vinden deze vaak plaats in drukke ruimtes. Praten over die ene vervelende collega is dan lastig. Maar je wilt wel je frustraties kwijt. Dus dat doe je op de gang. Er zijn dan geen collega’s in de buurt die het kunnen horen.
Vanuit het perspectief van de zorgverlener is dit allemaal te begrijpen. Misschien soms zelfs wel te verantwoorden. Voor de patiënt is het echter heel onprettig.
Is er een oplossing voor dit probleem? In theorie is het heel simpel: gewoon opletten waar je wat zegt…
Reactie plaatsen
Reacties