Via mijn formule-1-race in bed door het ziekenhuis kwam ik aan bij de operatiekamer. Het bed werd buiten de deur tegen een muur geparkeerd. Ik mocht er vanaf klimmen en het laatste stukje wel zelf lopen. Het voelde een beetje ongemakkelijk met dat oncharmante operatiehemd aan dat aan de achterkant telkens open viel.
Ik klom op de harde koude tafel waar gelukkig wel een dun laken overheen gelegd was, maar toch, brrr. En wat was het eerste dat gebeurde? De knoopjes werden open getrokken en daar ging m’n hemd: Uit. Dat vond ik toch even slikken. Ik ben niet heel preuts, maar nu voelde ik me wel heel naakt. En dat was ik ook.
Gelijk begonnen aan alle kanten mensen aan me te werken. Aan míjn lichaam. Aan één arm werd een infuus geprikt, aan de andere arm kreeg ik een bloeddrukmeter. M’n borst en m’n rug werden volgeplakt met sensoren voor het maken van ECG’s. En ondertussen was iemand mijn liezen aan het prepareren, want bij de ingreep gingen ze via beide liezen met katheters naar het hart. Ze werden nog eens extra goed schoongemaakt en vervolgens royaal roze beschilderd met jodium.
Ik onderging het allemaal gelaten. Maar wat voelde ik me een object. Je ligt daar zo volledig overgeleverd aan andere mensen. Ik ben geen seconde bang geweest dat er grensoverschrijdende dingen zouden gebeuren, dat niet. Het personeel was allemaal heel aardig en professioneel. Het ging meer om mijn eigen gevoel, dat gevoel een object te zijn en niet meer de regie te hebben over wat er met mijn lichaam gebeurde. Het voelde alsof mijn lichaam niet meer van mij was.
Ik heb zelf in het ziekenhuis zo vaak aan het bed gestaan bij mensen die weinig of niks aan hadden. Dat hoort er nu eenmaal bij in de zorg. Daar kijk je echt niet van op. En je hebt geen oordeel over de persoon die daar ligt. Wat ik wel geleerd heb, is het belang van mensen in de ogen kijken. Het belang van uitleggen van elke stap die je gaat doen. Voor een zorgverlener is het allemaal vanzelfsprekend, voor de patiënt niet. Zorgen dat iemand niet onnodig of onnodig lang naakt ligt, klinkt ook heel logisch, maar wordt soms nog wel eens vergeten.
Los van dat ik het onprettig vond om daar zo te liggen, was het ook nog eens ijskoud. Ik heb zelden zo’n koude voeten gehad. Wijze les voor de ablaties die nog zouden volgen: wel naakt, maar dan met dikke sokken.
Reactie plaatsen
Reacties