Was ik maar onzichtbaar...

Mijn eerste blog ging over dat ik me onzichtbaar voelde en hierdoor heel kwetsbaar. Dit keer gaat het over dat ik het liefst onzichtbaar had willen zijn. 

Het was de dag van mijn eerste ablatie. Ik had redelijk goed geslapen die nacht. Ik ben gelukkig niet iemand die zich voor dit soort dingen erg druk maakt. 's Morgens was ik gelijk als eerste aan de beurt. Ik mocht me opfrissen en dan het operatiehemd aantrekken met niks daaronder. Dat ik van puzzelen houd, kwam goed van pas met al die knoopjes op de meest onlogische plekken. Ooit al eens zo'n operatiehemd gezien? Van voren denk je: ach, dat gaat nog, alles is in elk geval netjes bedekt. Maar van achteren is het dus open. Dat is ontzettend handig als je op de operatietafel ligt, maar op het moment dat je nog op je kamer rondloopt en even moet bukken om je sokken aan te trekken... Net iets minder handig, zeker als je de kamer deelt met drie andere mensen. 

Met mijn operatiehemd op de juiste manier dichtgeknoopt, ging ik braaf in bed liggen. Het was tijd om naar de operatiekamer te gaan. Toch wel even een spannend momentje. De verpleging kwam me halen en daar ging ik: met bed en al door het ziekenhuis. Wat vond ik dat vreselijk. De twee verpleegkundigen hadden een stevig tempo erop. Vliegend ging ik door de bocht. Ik ben iemand die altijd graag de controle heeft, je kent dat wel, zo iemand die meerijdt terwijl jij achter het stuur zit. In zo’n bed heb je niks meer onder controle. Je kunt je alleen maar vasthouden en hopen dat het snel voorbij is. 

En dan de lift… Er was geen aparte lift voor bedden met patiënten. Daar lag ik in mijn bed te wachten tot hij kwam tussen alle ‘gewone’ mensen. Vreselijk. Ik had het gevoel dat iedereen naar me keek. Of juist heel bewust probeerde om niet te kijken. Zelf wist ik ook niet waar ik moest kijken. Eindelijk kwam de lift. Iedereen die erin stond, moest eruit om plaats te maken voor mij in mijn bed. Dat leverde geen gelukkige blikken op, wel nieuwsgierige.

In zo’n bed door het ziekenhuis gereden worden, was voor mij elke keer opnieuw het moment dat ik me het meest patiënt voelde. Tegenwoordig hebben veel ziekenhuizen het beleid dat iedereen die kan lopen, ook lopend naar de operatiekamer gaat. Dat vind ik een geweldige vooruitgang. Je voelt je dan minder kwetsbaar en meer zelfredzaam. En een beetje extra beweging is nooit verkeerd. (Hopelijk mag je dan wel een badjas aan over je operatiehemd 😉).