Kunt u even uw oren uitzetten?

Twee weken na het consult bij de cardioloog in het academisch ziekenhuis mocht ik me voor mijn eerste ablatie melden op de verpleegafdeling cardiologie van het desbetreffende ziekenhuis. Best een beetje spannend allemaal. Ik werkte zelf al een hele tijd in een ziekenhuis, maar was nog nooit opgenomen geweest of geopereerd. Ik had er toch wel een paar nachten slecht van geslapen. Maar ik was voorbereid! M'n mooiste pyjama zat in mijn tas, een geluksamulet hing aan mijn toiletmap. Wat kon me nog gebeuren? 

Op de verpleegafdeling mocht ik plaatsnemen in een achtpersoonskamer. Achtpersoons??? De bedden stonden in een soort halve cirkel opgesteld, in het midden stond een tafel. Daar mocht ik gaan zitten. Ik voelde me een beetje ongemakkelijk, wist niet goed waar ik moest kijken. In zeker vijf van de acht bedden lagen mensen. En die lagen daar natuurlijk ook niet voor hun plezier of ter decoratie. 

Even later kwam een verpleegkundige bij me. Ze ging de verpleegkundige anamnese bij me afnemen. Midden in die zaal. “Wat is uw naam en uw geboortedatum?” Oké, die vraag wil ik nog wel beantwoorden midden tussen al deze mensen. “Voor welke klachten wordt u opgenomen?” Nou, dat vind ik toch al een beetje meer privé. “Rookt u, drinkt u, gebruikt u drugs?” Stel dat ik een kettingroker was, me elke dag klem zoop en strak stond van de speed, dan ging ik dat nog niet vertellen hier waar iedereen mee kon luisteren. (Is trouwens allemaal niet zo, mocht iemand zich dat afvragen). 

Privacy houdt blijkbaar op als je in het ziekenhuis ligt. Of van de medepatiënten wordt verwacht dat ze hun oren even uitzetten. Ik weet het niet. 

Hoe fijn zou het zijn als dit soort gesprekken in een aparte kamer kunnen gebeuren?