Schoenmaker blijf bij je leest

Vorige keer vertelde ik over de diagnose die bij me gesteld was en de uitleg die ik erbij had gekregen: ‘paroxysmaal atriumfibrilleren, kan geen kwaad, je kunt medicatie op zo nodig krijgen, maar als je dit niet wilt, neem je ze gewoon niet’. 

Mijn functioneren werd echter wel steeds meer beïnvloed door de aanvallen. Ze duurden steeds langer. Tijdens een aanval kon ik sowieso niks. Ga maar eens wat doen als je toch al een hartfrequentie van honderdtachtig slagen per minuut hebt. Ik was kortademig en duizelig erbij. Na zo’n aanval was ik kapot moe. En aangezien ik vrijwel dagelijks urenlang aanvallen had, was ik inmiddels voortdurend moe. De medicatie die ik gekregen had, had in het begin wel een beetje geholpen, maar inmiddels deed het niks meer. 

Na mijn negatieve ervaring van vorige keer, zag ik er tegenop weer naar de cardioloog gaan. Ik kon gelukkig bij een andere terecht. Hij bevestigde de diagnose van de vorige cardioloog, maar zei ook dat hij het vermoeden had dat er meer speelde. Hij gaf hierbij aan dat het te specialistisch was voor hem en dat hij me door wilde sturen naar een academisch ziekenhuis. 

Wat was ik opgelucht. Niet over wat hij zei, maar wel dat hij me serieus nam en dat hij de grenzen van zijn eigen kunnen aangaf. Ik werd doorgestuurd naar de academie en wat bleek: was ik had, was helemaal niet zo onschuldig. Ik had een combinatie van ritmestoornissen die kan leiden tot een hartstilstand. Binnen twee weken lag ik op de operatietafel voor mijn eerste ablatie. 

Dit ging gepaard met enorm veel emoties: opluchting dat ik serieus genomen werd en dat er iets aan mijn klachten gedaan werd. Maar ook boosheid en frustratie. Als ik het beleid van de eerste cardioloog gevolgd had, had het anders kunnen aflopen met me. 

Als arts of andere zorgverlener hoef je niet alles te weten. Maar je moet zelf wel weten waar je grenzen liggen en hiernaar handelen. Dit maakt je in mijn ogen een goede arts!